تنهایی

توی خبرا می بینم که دکور نود رو جمع کردن. یه وای از ته دل میگم. مث خیلی از بحثای اجتماعی و ی مون، با یه موضع تند میگه چه اهمیتی داره که نودو جمعش کردن، دلم میگیره، یاد این چند ماهی میفتم که کسی رو نداشتم براش شعر بخونم و در مورد مواضع یم باهاش حرف بزنم و طرف مقابل درکم کنه. با بغض جوابشو میدم و میرم تو اتاق. به این فکر میکنم که داشتن یه هم‌فکر از نون شب برای آدم واجب‌تره. 

نذارید ادمای اطراف شما احساس تنهایی کنن(نه فقط از نوع عاطفی، بلکه از نوع فکری هم) . هیچ ومی نداره که حرفای بقیه رو تایید کنید ولی میتونید حرفشونو بفهمید.  این خیلی مهمه.